0

Seconden voordat het gezang opsteeg tegen de muren van de kapel dacht hij aan de dood. Vijfentwintig kinderen trilden van opwinding terwijl ze opstonden van de banken, naar voren liepen en onder de kansel gingen staan. Zijn dochter, het blonde haar in twee vlechten, zat in groep vijf van de school die de beste van Europa zou worden. Ze droeg een jurk die hij niet eerder had gezien, blauw zoals de hemel op een vroege zomerochtend. Blauw, de kleur van verwachting. Ze was lang en tenger zoals ze daar stond, de vierde van links, er was zoveel gebeurd het afgelopen jaar.

Hij zou na de viering meegaan naar de groene heuvel achter de school, zoals vorige jaren, voor koffie en broodjes en veilige gesprekken met leerkrachten en andere ouders. Iemand zou accordeon spelen en hij zou een tijdje blijven en daarna overeind komen en de heuvel aflopen en tussen de mooie huizen verdwijnen: niet dronken dit jaar, maar de scheiding deed pijn en die pijn wilde niet verdwijnen.

Het was een soort dood, en het was alsof die in leven werd gehouden en krachtiger werd op het moment dat de natuur een krachtige comeback maakte gedurende de dagen voor deze laatste schooldag. Hij zong mee met Den blomstertid nu kommer en zag hoe het groen bewoog en voorzichtig tegen de glas-in-loodramen sloeg. Zijn dochter zag er vrolijk uit, med lust och fägring stor, ze wist dat er een hele zomer op haar wachtte als het lied en de toespraken en de bijeenkomst hierbinnen voorbij waren. Hij wist hoe ze ernaar verlangde, du nalkas ljuva sommar, en hij moest zijn koude hart in warme kompressen wikkelen en het verder dragen als hij gedurende de komende tijd, då gräs och gröda gror, dicht bij de familie die hij nog steeds had wilde zijn. Hij had kinderen.

Jonathan Wide hield zijn hoofd een beetje schuin naar links om het beter te kunnen zien; hij stond helemaal achteraan in de Sankta Birgitta-kapel in West-Göteborg en het was druk. Het was zo vertrouwd, de kleine ruimte onder het hoge plafond, de knikjes en glimlachjes en alle bekende gezichten als volwassenen en kinderen naar binnenstroomden voor die bijzondere combinatie van stilte en gezang tijdens de schoolafsluiting. Ernst en blijdschap, voorzichtig applaus in het huis van God.

Zijn kuiten begonnen pijn te doen nadat hij een paar minuten op zijn tenen had gestaan, maar hij hield vol en had graag nog een tijd zo willen staan terwijl hij de blijdschap vasthield en de somberte op een afstand hield. Hij schaamde zich dat hij de dood even voor zijn geestesoog had gezien. Hij zag zijn dochter stralen. Het was iets om in zijn herinnering op te slaan, du skall inte tro det blir sommar ifall inte nån sätter fart, de heldere kinderstemmen die zonder enige aarzeling het lied zongen dat in Zweden de start betekende voor wind en zon, water en vrijheid. De klanken stegen op vanaf de plek waar de kinderen stonden en stroomden door de open deuren naar buiten. Toen daalden ze zachtjes af van de heuvel waarop de kapel stond, als een kleine kathedraal voor zeevaarders, gericht naar de rivier en het schaarse scheepsverkeer op deze vroege ochtend.